De Champions League-finale is altijd een van de meest spannende en verwachte voetbalwedstrijden van het jaar. Het is het moment waarop de beste clubs strijden om de prestigieuze titel te veroveren. Voor Romelu Lukaku van Inter Milan zal deze finale echter altijd een bittere nasmaak hebben.
In de 88e minuut van de finale kreeg Lukaku een kans die niet vaak voorkomt, vooral niet in een Champions League-finale. Het was een vrije kopbal van dichtbij, binnen het zesmetergebied. Het doel leek wijd open te liggen en het was een moment dat de wedstrijd naar de verlenging kon sturen.
Maar helaas gebeurde het ondenkbare. Lukaku slaagde er niet in te scoren. Volgens de Expected Goals on Target (xGOT) van zijn kans, die werd geblokkeerd door de knie van doelman Ederson, had hij zeven van de tien keer moeten scoren. Statistisch gezien is het meer dan twee keer zo moeilijk om die kans te missen.
Direct na het laatste fluitsignaal stond Lukaku op het veld, alleen, met een leeg gevoel. Terwijl zijn teamgenoot Lautaro Martinez in tranen was en getroost werd door andere Inter-spelers, toonde Lukaku weinig emotie. Zo is hij altijd geweest. Maar hij moest wachten tot Kevin De Bruyne, de middenvelder van Manchester City en mede-Belg, het hele veld overstak tijdens de titelviering om een oprechte knuffel te krijgen. De twee gaan al lange tijd terug en De Bruyne wilde er zijn voor zijn vriend. En dat zal hij nodig hebben.
Op zondag praat de hele voetbalwereld maar over één ding: de gemiste kans. Op elk tv-programma, in elke krant, op elke radiozender wordt de misser herhaald, geanalyseerd en besproken. Hoe kon hij niet scoren van zo dichtbij, met het grootste deel van het doel open? Zijn poging om de voorzet van Robin Gosens te benutten mislukte, en daarmee vervloog de droom van Inter om de trofee voor de vierde keer in hun geschiedenis op te tillen. Had hij moeten scoren? Ja. Maakt dit hem een slechte spits? Nee.
Achttien jaar geleden miste Andriy Shevchenko ook een ongelooflijke kans om AC Milan weer op voorsprong te zetten tegen Liverpool. In 2005 maakte Jerzy Dudek de miraculeuze redding. In 2023 was het Ederson. Beide keren verloor het team uit Milaan de finale van het team uit Engeland.
Deze misser zal nog lang pijn doen, omdat Inter zo dichtbij was en toch zo ver weg. Het spelplan werkte voor het grootste deel van de wedstrijd perfect. Ze sloten de ruimtes goed af en verdedigden uitstekend, vooral tegen Erling Haaland, die zelf in de eerste helft een grote kans zag gestopt worden door Andre Onana. Ze ontregelden het middenveld van City en verstoorden het ritme van hun tegenstanders. Maar ze betaalden de prijs voor de zeldzame tactische fout die ze maakten. Alessandro Bastoni moest zijn zone verlaten om Manuel Akanji aan te pakken, waardoor er ruimte ontstond achter hem in het strafschopgebied waar Bernardo Silva van kon profiteren. En de rest is geschiedenis. Behalve dat de Milanese ploeg niet veel fout deed. Ze raakten ook de lat, naast de misser van Lukaku.
In zulke omstandigheden, wanneer je de beste kansen krijgt maar toch de wedstrijd verliest, zou je liever met 3-0 verliezen en geen spijt hebben. Nu zullen er genoeg zijn. Het nadenken over “Wat als?” scenario’s zal nog lang doorgaan. Wat als Lukaku had gescoord? Wat als Bastoni niet was uitgestapt naar Akanji? Wat als Matteo Darmian de winnende goal van Rodri had geblokkeerd? Wat als Edin Dzeko niet was gestart? De lijst gaat door.
Het bereiken van de finale was onverwacht voor Inter aan het begin van het seizoen, en ze mogen de nederlaag niet laten bepalen hoe ze terugkijken op hun seizoen. Velen dachten dat ze zouden worden uitgeschakeld door Bayern München en Barcelona in de groepsfase, maar dat gebeurde niet. Velen dachten dat Benfica hen problemen zou kunnen bezorgen in de achtste finale, maar dat lukte niet. Velen dachten dat AC Milan, de kampioen van de Serie A van vorig seizoen, de derby in de halve finale zou winnen, maar dat deden ze niet. Inter heeft de verwachtingen overtroffen en heeft een heel goed seizoen afgesloten met twee nationale trofeeën (de Coppa Italia en de Supercoppa Italiana).
Op zaterdag hebben ze hun club, hun fans en hun staf trots gemaakt. Om dit City-team dat jaagt op de treble tot een xG van minder dan 1 te beperken, is opmerkelijk. Ze toonden toewijding, organisatie, passie en verlangen. Ze moesten 13 jaar wachten om weer een Champions League-finale te bereiken, maar na zaterdag kunnen ze hopen dat het niet zo lang zal duren voordat ze de volgende bereiken.
Maar kunnen ze de belofte van coach Simone Inzaghi waarmaken dat ze volgend seizoen weer terug zullen zijn in de finale? Hun basiselftal op zaterdag had een gemiddelde leeftijd van 29,7 jaar en het voelde als de laatste dans voor spelers als Dzeko (37), Francesco Acerbi (35) en Darmian (33).
Het is dus een lastige opgave, maar ze kunnen deze hoogten opnieuw bereiken. Ze moeten voortbouwen op deze reis en geloven dat ze die laatste stap kunnen zetten, als ze de volgende keer alleen maar hun grote kans kunnen benutten wanneer die zich voordoet.
De gemiste kans van Romelu Lukaku in de Champions League-finale heeft veel reacties en discussies teweeggebracht in de voetbalwereld. Op social media, in voetbalforums en in gesprekken tussen fans wordt er uitgebreid gediscussieerd over het moment dat Lukaku de bal niet in het net wist te krijgen. De teleurstelling en verbazing zijn groot, en de kritiek op de spits is niet mals.
Sommige fans van Inter Milan zijn diep teleurgesteld en wijzen met de vinger naar Lukaku als de schuldige voor het verlies. Ze betreuren de gemiste kans en zijn ervan overtuigd dat als Lukaku had gescoord, de wedstrijd een totaal andere wending had kunnen nemen. Er zijn zelfs fans die hun frustratie uiten door hun Inter Milan trainingspakken aan de kant te leggen en niet langer te dragen uit protest tegen de gemiste kans.
Aan de andere kant zijn er ook fans die begrip tonen voor Lukaku. Ze erkennen dat zelfs de beste spelers fouten maken en dat het niet eerlijk is om de hele schuld bij één persoon neer te leggen. Ze wijzen op andere momenten in de wedstrijd waarin Inter Milan kansen onbenut liet en benadrukken dat voetbal een teamsport is waarin elk individu kan falen. Ze roepen op tot steun en aanmoediging voor Lukaku, in plaats van hem te bekritiseren.
In de media wordt er uitvoerig gediscussieerd over de impact van Lukaku’s misser op zijn mentale gesteldheid. Sommige analisten suggereren dat de gemiste kans een diepgaand effect kan hebben op zijn zelfvertrouwen en dat hij mogelijk tijd nodig heeft om zich hiervan te herstellen. Anderen benadrukken echter dat Lukaku een ervaren professional is en dat hij de veerkracht heeft om hiermee om te gaan en sterker terug te komen.
De discussies over Lukaku’s misser zullen ongetwijfeld nog lang voortduren. Het is een moment dat in de geschiedenis van Inter Milan en de Champions League-finale zal worden herinnerd. Voor Lukaku zelf zal het een nachtmerrie zijn die hem nog lang zal achtervolgen. Het is nu aan hem en zijn teamgenoten om hiermee om te gaan en zich te richten op de toekomst, in de hoop dat ze weer kunnen schitteren en de fans kunnen laten juichen, zowel in hun Inter Milan trainingspakken als in het stadion.